Van West Java naar Bogor

Donderdag 30 april: Reis vanuit naar West Java naar Bogor, onze 2e bestemming.

Onze reis naar Bogor is lang en vrij saai. We nemen eerst de weg terug naar Jakarta, want volgens onze Javaanse vriend is de meest logische route 'tidak baik', wat zoveel betekent als slechte weg. Onderweg wisselt de tijd die we nog we nog moeten rijden van 1-4 uur. Er rest ons niets anders dan ons volledig over te geven aan onze chauffeur en, eerlijk is eerlijk, het gaat ons best goed af. Aangezien mijn vaste plaats achterin de auto is, zoals een goede vrouw betaamt, heb ik het minste last van de dolgedraaide 'drivers on the road'. Zowel links als rechts schieten scooters, auto's, brommers, riksja's en andere vreemdsoortige, en vaak te vol geladen, verhicles op een haar na ons voorbij. Dat het stuur links zit en men dus links rijdt, valt nauwelijks op hier. 
Adi heeft inmiddels de grootste lol over de steeds dichtvallende oogleden van Frans en roept om de haverklap met een brede grijns 'no sleeping in car'. 
Uiteindelijk valt het toch nog mee en komen we rond 17 uur aan bij GG-House, ons hotel. Vanaf de hoofdweg in Bogor nemen we de afslag en gaan door een poort met de veelbelovende tekst "Happy Valley". 
Meteen daarna vragen ons enigszins benauwd af waar we in hemelsnaam terecht komen. Dit weggetje is 'tidak baik' en slingert langzaam naar boven. We zien vooral armoede en troep in de berm, waar mensen niet anders dan onder een golfplaten dak op een ernstig versleten bankstel hun leven lijken te slijten. 
Hun vriendelijke en brede lach staat in groot contrast tot de gedachten die in ons opkomen.
Dan verandert de omgeving en er komt meer rust, ruimte en natuur. Daar waar de weg ongeveer ophoudt, blijkt ons guesthouse te liggen. De ondertitel van GG-House, 'back-to-nature', blijkt een zeer voortreffelijke keuze te zijn om dit oord te beschrijven. Nu begrijpen we de poort met 'Happy Valley' ook iets beter. 

Weer staan er 3 vriendelijke mensen klaar om ons te begroeten en de bagage uit de auto te halen. Via smalle, stenen trappetjes omhoog en omlaag, die langs de zijkanten begroeid zijn met varens en bloemen, komen we bij kamer 109. Als Frans de deur met onze bananensleutel open doet, hoor ik heel enthousiast 'Moet je nou eens komen kijken...we weten het wel uit te zoeken zeg..' en ik begrijp helemaal wat hij bedoelt. De kamer lijkt wel een balzaal en door de openslaande deuren, met kleurrijk glas-in-lood, hebben we vanaf de ruime veranda uitzicht op een snel stromend riviertje langs akkers die grenzen aan zachtjes wuivende palmbomen....WOW....
We prijzen onszelf weer enorm gelukkig en de vermoeidheid van de reis verdwijnt als sneeuw voor de zon.