Onderweg en op Pulau Umang

Woensdag 29 april Pulau Umang 

Als ik dit schrijf, zijn we inmiddels op onze 3e bestemming, de Karimunjawa-islands. Vanaf m'n ligbedje op de veranda van onze cottage lig ik zo ongeveer weg te smelten, al is het half bewolktNaast mij kabbelt het ondiepe water van de zee over wat rotsblokjes en ik kijk uit op een lange houten steiger. Daarachter in de verte ligt een catamaran, die de eigenaren van dit oord zelf gebouwd hebben.

Vorige week woensdag zijn we naar een ander eilandje geweest aan de zuidwestkust van Java, namelijk Pulau Umang. Een vrij moeilijke, lange rit van ongeveer 3 uur vanwege het slechte wegdek vol met kuilen. Aangezien Adi erg zuinig is op z'n auto en het helaas geen jeep was, reed hij dus niet echt door....De omgeving maakt echter alles goed, zo mooi! Enigszins bergachtig met veel groene bomen, palmen, afgewisseld met wat rijstveldjes. Her en der een stromend riviertje, waar vrouwen en kinderen zich vermaken met wassen en spelen. 

Als we uiteindelijk denken aan het einde van de wereld te zijn gekomen -zo leek het echt- blijkt dit de plek te zijn waar we met de boot naar Pulau Umang gaan. Er lopen wat kinderen te spelen met kokosnoten, die ons uiterst interessant vinden, maar zich giechelend van ons afkeren als we een foto maken. We zien een aantal geiten met hun jongen, wat kippen en katjes. Daarachter de azuurblauwe zee met in de verte Pulau Umang. Uiteraard maken we enige foto's....

De steiger die ons naar de dieselboot leidt, is duidelijk aan onderhoud toe, maar we komen gelukkig ongeschonden aan. Na een klein half uurtje varen, arriveren op het eilandje en via een, wederom krakkemikkige, houten steiger worden we naar het enige hotel op het eilandje geleid, waar we met 2 glazen orange-sirop met veel ijs, welkom worden geheten.  
Er lijken nauwelijks gasten te zijn, maar dat verbaast ons inmiddels niet meer zo. Het is overal waar we komen vrij rustig. Misschien omdat het regenseizoen (tot begin mei) nog net niet afgelopen is.
We krijgen 2 uur de tijd om rond te kijken, te zwemmen en te lopen, voordat de boot weer terug keert naar het vaste land. En dat doen we dan ook. 

Overal op het omringende, mooie, doch smalle strand staan leuke vierkante, van bamboe en vlechtwerk gemaakte prieeltjes, die in m'n achtertuin beslist niet zouden misstaan. 
Het is warm, het blauwgroene water ziet er zeer aantrekkelijk uit en ik heb zin in een duik. Het lukt me zelfs om Frans over te halen mee te gaan zwemmen in zee....

Bounty-Island was ook een goede naam geweest voor dit eilandje, zo vonden wij. Idyllisch met wit zand, palmen, zon en veel rust zoals je wel eens op plaatjes ziet met houten, gekleurde vissersbootjes voor de kust... ;)

Wat het hier tevens bijzonder maakt, zijn de prachtige Mangroven (bomen met grote wortels boven de grond/zee) EN de commodore die zich aan ons liet zien, terwijl hij over het strand z'n weg naar naar de zee zocht.

Als we ons weer bij Adi voegen om samen met hem te lunchen bij het hotel, maken we kennis met een aardige vrouw, Elmira, die in het hotel werkt. Ze informeert waar we vandaan komen en vertelt dat ze wel eens in Utrecht is geweest, bij familie. Het hotel is een goede werkgever, zegt ze. Elmira werkt er steeds 10 dagen achter elkaar en heeft dan 4 dagen vrij om naar huis te gaan, naar Bandung. Het transfer van en naar huis wordt door het hotel betaald. 
Op de terugweg blijkt ze ook met onze boot mee terug te varen en ze zoekt wederom contact. We wisselen gegevens uit en een paar dagen later worden we 'vrienden' op FB.